Zofia Szmajda-Mierzwicka - śpiewaczka i tancerka "Kapeli Spod Kowala"; wybitna hafciarka kujawska. Młodsza siostra Franciszka (1914-1976), Józefa (1916-2002) i Czesława Osińskiego (1918-1945), grających razem w jednej z licznych kapel działających przed drugą wojną światową w okolicach Kowala; matka Krzysztofa Szmajdy i Róży Polewki - śpiewaków i tancerzy "Kapeli Spod Kowala".

Zofia Szmajda-Mierzwicka urodziła się w  1926 roku w Gajówce. Zmarła 14 marca 2023 roku. Z "Kapelą Spod Kowala" związana była od początku istnienia zespołu, tj. od 1968 roku. W 1974 roku wyszła za mąż za rolnika Józefa, na jej weselu przygrywała "Kapela Spod Kowala". W 1993, 1995 i 1997 roku wraz z "Kapelą Spod Kowala" brała udział w Ogólnopolskim Festiwalu Kapel i Śpiewaków w Kazimierzu Dolnym.

Jej śpiew był wielokrotnie rejestrowany w ramach nagrań "Kapeli Spod Kowala". Było to: 14 lipca 1993 roku w studio Wojewódzkiego Domu Kultury we Włocławku, w 1997 roku w ramach reportażu z serii Na swojską nutę Telewizji Bydgoszcz, 6 listopada 1999 roku w Wojewódzkim Domu Kultury we Włocławku w ramach projektu Wandy Szkulmowskiej oraz w 2013 roku, z okazji 45-lecia zespołu (nagrano wówczas płytę CD: Kapela Spod Kowala. Zespół Folklorystyczny Gminy Kowal).

Podczas nagrania "Kapeli Spod Kowala" w 1993 roku, Zofia Szmajda-Mierzwicka jako śpiewaczka wykonała z akompaniamentem kapeli utwory solo: Nie chce jo, nie chce, chłopa od kosy; Kujawiaka W zielonym lesie rośnie koźlarek; Po cóżeś mnie, matulinko; w duecie z Józefem Wolskim: Matulu moja, trzymejcie tego Ignaca oraz z grupą śpiewaczą: Marsz Otwórzcie, otwórzcie, bośmy przyjechali i Nad kujawską ziemią słonko nisko chodzi / A kujawska ziemia wszystko nam obrodzi. Podczas telewizyjnego reportażu w 1997 roku Zofia Szmajda-Mierzwicka zaprezentowała kilka przyśpiewek, zaś podczas nagrania w 1999 roku utwór solo: Zagrojta chłopaki; utwory w duecie z Kazimierzem Seroczyńskim: Poszłabym za dziadka; Kujawiak Oj dygum, dygum; Żeby nie o cie, dziewulo i Z tamtyj strony rzyki jeleń wodę pije (w refrenach - z zespołem); z Kazimierzem Seroczyńskim i kobietami z zespołu śpiewaczego: Tam na łące, na zielonej i Szumią w łąkach olszyny; z całym zespołem śpiewaczym: Stoi grusza w polu.

Zofia Szmajda-Mierzwicka, zgodnie z informacjami uzyskanymi przez badacza Marka Lewandowskiego od Leona Stankiewicza (długoletniego kierownika "Kapeli Spod Kowala"), miała "wnieść" do repertuaru zespołu kilka utworów: Nie chce jo, nie chce, chłopa od kosy; Poszłabym za dziadka; Oj siadaj, siadaj kochanie moje; Dwanaście jest pónczków na zielony róży. Jest też (według informacji pochodzącej od niej samej) autorką tekstu drugiej zwrotki i dalszych zwrotek Marszu Otwórzcie, otwórzcie, bośmy przyjechali (tekst ułożony dla potrzeb sceny, być może do starszej melodii).

W 1997 roku Zofia Szmajda-Mierzwicka otrzymała prestiżową nagrodę i medal im. Oskara Kolberga "Za zasługi dla kultury ludowej". Dwukrotnie, na 39 i 40 Spotkaniach z folklorem Kujaw i Ziemi Dobrzyńskiej w Ciechocinku w 2010 i 2011 roku, uzyskała nagrodę indywidualną za śpiew (uhonorowany wówczas został też cały zespół, zdobywając pierwsze nagrody). W 2011 roku zdobyła także nagrodę za gawędy kujawskie na festiwalu Od kujawiaka do oberka w Łącku.

Zofia Szmajda-Mierzwicka należała do najdłużej działających członków "Kapeli Spod Kowala" - związana jest z zespołem od jego założenia w 1968 roku do śmierci.

Źródło: Wanda Szkulmowska, Kapele kujawskie (część 3). "Kapela Spod Kowala", w: Amatorskie muzykowanie na Pomorzu i Kujawach, Akademia Muzyczna im. Feliksa Nowowiejskiego w Bydgoszczy, Bydgoszcz 2018, ss.191-223.

Opracowała: Monika Biesaga