Muzykant kujawski; drugi syn Andrzeja Kochanowskiego (1886-1934), założyciela Kapeli rodzinnej Kochanowskich; brat Władysława (1913-2002), Andrzeja (1920) i Henryka (1931). Długoletni członek Kapeli rodzinnej Kochanowskich (klarnet, harmonia dwurzędowa, saksofon).

Urodził się w 1915 roku. W wieku trzynastu lat uczył się gry na klarnecie od starszego brata, Władysława. Od ok. 1929 roku jako klarnecista, potem harmonista, grał wraz z ojcem Andrzejem (basy) i bratem Władysławem (skrzypce) w rodzinnej Kapeli; po 1934 roku dołączył do nich też młodszy brat, Andrzej (basy, później skrzypce) oraz kolega (w przyszłości zięć), Roman Zimecki (kornecista). Po wybuchu wojny, Kapela rozsypała się, a Bolesław dostał się do niewoli i trafił do stalagu w Norwegii. Po wojnie wrócił do Polski i nadal działał w Kapeli (reaktywowanej przez Władysława i powiększonej o najmłodszego brata, Henryka, grającego na perkusji). Przywiózł nawet z Norwegii harmonię i saksofon dla członków zespołu (sam zaczął też grać na saksofonie). W tamtym czasie Kapela zdobywała coraz większy rozgłos. Bolesław grał w jej składzie m.in. na otwarciu słynnej trasy W-Z (Wschód-Zachód) w Warszawie w 1946 roku czy podczas Wystawy Rolniczo-Gospodarczej w Częstochowie w 1950 roku.

Źródło: Wanda Szkulmowska, Kapele kujawskie (2) - dzieje kapeli rodzinnej Kochanowskich z Aleksandrowa Kujawskiego, w: Czasy – Muzyka – Twórcy na Pomorzu i Kujawach, Akademia Muzyczna im. Feliksa Nowowiejskiego w Bydgoszczy, Bydgoszcz 2014, ss. 463-476.
Opracowała: Monika Biesaga